PABLO NERUDA:Me gustas cuando callas y estás como distante.

Me gustas cuando callas y estás como distante.
Y estás como quejándote, mariposa en arrullo.
Y me oyes desde lejos, y mi voz no te alcanza:
déjame que me calle con el silencio tuyo.

Déjame que te hable también con tu silencio
claro como una lámpara, simple como un anillo.
Eres como la noche, callada y constelada.
Tu silencio es de estrella, tan lejano y sencillo.

Me gustas cuando callas porque estás como ausente.
Distante y dolorosa como si hubieras muerto.
Una palabra entonces, una sonrisa bastan.
Y estoy alegre, alegre de que no sea cierto.
PABLO NERUDA

PABLO NERUDA:Te recuerdo como eras en el último otoño.

Te recuerdo como eras en el último otoño.
Eras la boina gris y el corazón en calma.
En tus ojos peleaban las llamas del crepúsculo.
Y las hojas caían en el agua de tu alma.

Apegada a mis brazos como una enredadera,
las hojas recogían tu voz lenta y en calma.
Hoguera de estupor en que mi sed ardía.
Dulce jacinto azul torcido sobre mi alma.

Siento viajar tus ojos y es distante el otoño:
boina gris, voz de pájaro y corazón de casa
hacia donde emigraban mis profundos anhelos
y caían mis besos alegres como brasas.

Cielo desde un navío. Campo desde los cerros.
Tu recuerdo es de luz, de humo, de estanque en calma!
Más allá de tus ojos ardían los crepúsculos.
Hojas secas de otoño giraban en tu alma
PABLO NERUDA

کتاب پرسش های نروداPABLO NERUDA'S BOOK OF QUESTIONS

فرا مرز سلیمانی 

پابلو نرودا و کتاب پرسش ها 

:

نرودا  با نام نفتالی ریکاردو رییس به دنیا آمده بود و برای پنهان کردن شعرهایش از دست پدرش  نام مستعا ر 

پابلو نرودا را برگزید  و بعدها در ٢٨ دسامبر ١٩٤٦ بطور قانونی به این نام خوانده شد .

او در کتاب پرسش ها که یکبار به مقدمه و ترجمه ی این قلم , اما  با نام کسی در ایران منتشر شد 

می نویسد 

آیا چیزی احمقانه تر در زندگی هست 

که آدمی پابلو نرودا نام بگیرد 

Pablo Neruda

Tr; F.Soleimani 

El Libro de Las Preguntas

PN:EMERGE TU RECUERDO

Emerge tu recuerdo de la noche en que estoy.
El río anuda al mar su lamento obstinado.

Abandonado como los muelles en el alba.
Es la hora de partir, oh abandonado! 

Sobre mi corazón llueven frías corolas.
Oh sentina de escombros, feroz cueva de náufragos!

En ti se acumularon las guerras y los vuelos.
De ti alzaron las alas los pájaros del canto.

Todo te lo tragaste, como la lejanía.
Como el mar, como el tiempo. Todo en ti fue naufragio!

Era la alegre hora del asalto y el beso.
La hora del estupor que ardía como un faro.

Ansiedad de piloto, furia de buzo ciego,
turbia embriaguez de amor, todo en ti fue naufragio!

En la infancia de niebla mi alma alada y herida.
Descubridor perdido, todo en ti fue naufragio!

Te ceñiste al dolor, te agarraste al deseo.
Te tumbó la tristeza, todo en ti fue naufragio!

Hice retroceder la muralla de sombra,
anduve más allá del deseo y del acto.

Oh carne, carne mía, mujer que amé y perdí,
a ti en esta hora húmeda, evoco y hago canto.

Como un vaso albergaste la infinita ternura,
y el infinito olvido te trizó como a un vaso.

Era la negra, negra soledad de las islas,
y allí, mujer de amor, me acogieron tus brazos.

Era la sed y el hambre, y tú fuiste la fruta.
Era el duelo y las ruinas, y tú fuiste el milagro.

Ah mujer, no sé cómo pudiste contenerme
en la tierra de tu alma, y en la cruz de tus brazos!

Mi deseo de ti fue el más terrible y corto,
el más revuelto y ebrio, el más tirante y ávido.

Cementerio de besos, aún hay fuego en tus tumbas,
aún los racimos arden picoteados de pájaros.

Oh la boca mordida, oh los besados miembros,
oh los hambrientos dientes, oh los cuerpos trenzados.

Oh la cópula loca de esperanza y esfuerzo
en que nos anudamos y nos desesperamos.

Y la ternura, leve como el agua y la harina.
Y la palabra apenas comenzada en los labios.

Ese fue mi destino y en él viajó mi anhelo,
y en él cayó mi anhelo, todo en ti fue naufragio!

Oh, sentina de escombros, en ti todo caía,
qué dolor no exprimiste, qué olas no te ahogaron!

De tumbo en tumbo aún llameaste y cantaste.
De pie como un marino en la proa de un barco.

Aún floreciste en cantos, aún rompiste en corrientes.
Oh sentina de escombros, pozo abierto y amargo.

Pálido buzo ciego, desventurado hondero,
descubridor perdido, todo en ti fue naufragio!

Es la hora de partir, la dura y fría hora
que la noche sujeta a todo horario.

El cinturón ruidoso del mar ciñe la costa.
Surgen frías estrellas, emigran negros pájaros.

Abandonado como los muelles en el alba.
Sólo la sombra trémula se retuerce en mis manos.

Ah más allá de todo. Ah más allá de todo.
Es la hora de partir. Oh abandonado
PABLO NERUDA

PN:ME GUSTAS

Me gustas cuando callas porque estás como ausente,
y me oyes desde lejos, y mi voz no te toca.
Parece que los ojos se te hubieran volado
y parece que un beso te cerrara la boca.

Como todas las cosas están llenas de mi alma
emerges de las cosas, llena del alma mía.
Mariposa de sueño, te pareces a mi alma,
y te pareces a la palabra melancolía.

Me gustas cuando callas y estás como distante.
Y estás como quejándote, mariposa en arrullo.
Y me oyes desde lejos, y mi voz no te alcanza:
déjame que me calle con el silencio tuyo.

Déjame que te hable también con tu silencio
claro como una lámpara, simple como un anillo.
Eres como la noche, callada y constelada.
Tu silencio es de estrella, tan lejano y sencillo.

Me gustas cuando callas porque estás como ausente.
Distante y dolorosa como si hubieras muerto.
Una palabra entonces, una sonrisa bastan.
Y estoy alegre, alegre de que no sea cierto
PABLO NERUDA

...و جشن انقلاب شیلی

پابلو نرودا 

غم انگیزاست 

ترجمه فرامرز سلیمانی و احمد کریمی حکاک 

انگیزه نیکسون کشی و جشن انقلاب شیلی 

چشمه ,تهران ,چاپ دوم ١٣٦٨,ص ٦٧

:

از این پس رودخانه یی ما را جدا می کند 

آب خون آلود,لجان مرداب ها 

در این سر زمین کسی نیست که فراموشش بتواند کرد 

از این پس میهن دیگر آن نیست که بود 

PN:2000&BOOK OF LOVEحاشیه بر۲۰۰۰وکتاب عشق نرودا-OVERVIEW

PN:EN SU LLAMA

En su llama mortal la luz te envuelve.
Absorta, pálida doliente, así situada
contra las viejas hélices del crepúsculo
que en torno a ti da vueltas.

Muda, mi amiga,
sola en lo solitario de esta hora de muertes
y llena de las vidas del fuego,
pura heredera del día destruido.

Del sol cae un racimo en tu vestido oscuro.
De la noche las grandes raíces
crecen de súbito desde tu alma,
y a lo exterior regresan las cosas en ti ocultas,
de modo que un pueblo pálido y azul
de ti recién nacido se alimenta.

Oh grandiosa y fecunda y magnética esclava
del círculo que en negro y dorado sucede:
erguida, trata y logra una creación tan viva
que sucumben sus flores, y llena es de tristeza
PABLO NERUDA

PN:2000&BOOK OF LOVEحاشیه بر۲۰۰۰وکتاب عشق نرودا-10

PN:2000&BOOK OF LOVEحاشیه بر۲۰۰۰وکتاب عشق نرودا-9

PN:2000&BOOK OF LOVEحاشیه بر۲۰۰۰وکتاب عشق نرودا-8

PN:2000&BOOK OF LOVEحاشیه بر۲۰۰۰وکتاب عشق نرودا-7

PN:2000&BOOK OF LOVEحاشیه بر۲۰۰۰وکتاب عشق نرودا-6

PN:2000&BOOK OF LOVEحاشیه بر۲۰۰۰وکتاب عشق نرودا-5

PN:2000&BOOK OF LOVEحاشیه بر۲۰۰۰وکتاب عشق نرودا-4

PN:2000&BOOK OF LOVEحاشیه بر۲۰۰۰وکتاب عشق نرودا-3

* PN:2000&BOOK OF LOVEحاشیه بر۲۰۰۰وکتاب عشق نرودا-2

فرامرز سلیمانی 

حاشیه و افزوده بر ٢٠٠٠ و کتاب عشق نرودا 

آژینه ,گرگان,١٣٨٢

مقدمه, ص ٢٧

:
نرودا در سال ٩٢١ ١سرود جشن, و در سال ١٩٢٣ تاریکروشنا, و سپس فلاخن انداز شوریده ,و  در سال ١٩٢٤ در بیست سالگی ,بیست عاشقانه و یک نومیدانه را منتشر می کند .به یک تعبیر ,شاعر,انتشار فلاخن انداز شوریده را دهسال به تاخیر می اندازد .
خم شکم
 ناپیدا و باز مثل میوه یی
یا زخمی
زانوی شیرین عریان
روی زانوان من
زانوی شیرین عریان
گره گیسو
میان ارمغان مور
پستان هیت
طرحی که بر تخت می ماند
طرحی کهدر جان می خوابد
واژه های دیوانه
-از کتاب تاریکروشنا -
این کتاب عشق و اروتیزم که به نفقه ی جیبهای نرودا ی جوان و فروش مبلمان خانه و ساعتش و با کمک انتشارات
کلا ریداد سازمان دانشجویی دانشگاه سانتیاگو چاپ شد مورد توجه ناقدان چپ و راست قرار می گیرد و بعد ها
نا قدی می نویسد:هر آن چه خوانده های نرودا از شعر دیگران باشد ,اما او جنبه های قوی شخصی را عرضه
می کند تا شکل و تکنیک تازه یی را پدید آورد .برای او شعر همیشه شهودی بود و جذب فیزیکی جهان (جین فرانکو)و 
سرود های جشن شعر های دریایی نرودا و از کتاب دریایی های نروداست که بعد ها به عنوان بخش پایانی سرودهای تشریفاتی هم منتشر شد و در زبانهای دیگر نیز مورد تقلید قرار گرفت اما به شدت زیر تاثیر کارهای ارنستو سابات
ارکاستی آوروگویا یی بود و هنگامی که نرودا آن ها را برای شاعر فرستاد او در پاسخ نوشت:
من کمتر شعر هایی عالی و موفق می خوانم اما باید به شما بگویم پژواک سا با ت ارکاستی
در شعرهاتان وجو د دارد
به هر تقدیر آغاز دفتر همیشه آغاز دفتر است به گامی لرزان , و کتاب تاریکروشنا بدینگونه دفتر بزرگ شعر نرودا را می آغازد .و نرودای جوان همیشه میان عشق به معشوق و عشق به مادر سرگردان است
آواز من از آن کشتگری ست
وقتی که در شیاره ها تخم تنی سوزن را می پراکند
از کتاب تاریکروشنا
+ شعر ها
اگر خدا در شعرم هست
:
سگ من
اگر خدا در شع رم هست
من خدایم
اگر خدا در چشمان پریشان تو هست
تو خدایی
کسی در این جهان گسترده ما نیست
که پیش پای ما زانو زند
یادداشت ها و ترجمه ی فرامرز سلیمانی
...

PN:2000&BOOK OF LOVE*حاشیه بر۲۰۰۰وکتاب عشق نرودا-۱

فرامرز سلیمانی 

حاشیه و افزوده ها بر ٢٠٠٠ و کتاب عشق پابلو نرودا -١

مقدمه, ص ٢٦

:

شهر پارال زادگاهی و تموکوی کودکی و نو جوانی از دریا به دور بود اما دریا و عشق , و عشق دریایی را برای نرودا آورد و او را آتش زد . دریای بی قرار که با نرودا می خواند تا به دانشگاه موج عشق می ورزد 

و  این جایی ست که در آن زاده شدم 

پارال زمین لرزان 

زمین پوشیده از تا ک 

که به دنیا آمد 

از مادر مرده ام 

نرودا به حق از عشق و عاشقی می گوید که جان او را به سر شهری آکنده است 

عشق بس کوتاهست و فراموشی بس طولانی 

و آن گاه ان را از حقوق انسانی می داند 

تمام اصل های حقوق بشر را خواندم 

و جای یک اصل را خالی یافتم 

و اصل دیگری را بدان افزودم 

فصل سی و یکم 

هر انسانی حق دارد هر کسی را که می خواهد دوست بدارد
یادداشت ها و ترجمه فرامرز سلیمانی 

PN:AH VASTNESS OF PINE/AH VASTEDAD DE PINOS

...

PN:HERE I LOVE YOU/AQUI TE AMO

...

PN:8 SEPTEMBER

هشت سپتامبر

امروز روزی بود چون جامی لبریز
امروز روزی بود چون موجی سترگ
امروز روزی بود به پهنای زمین.

امروز دریای توفانی
مارا با بوسه مان بلند کرد
چنان بلند
که به آذرخشی لرزیدیم
و گره خورده در هم
فرودمان آورد
بی این که از هم جدای مان کند.

امروز تن مان فراخ شد
تا لبه های جهان گسترد
و ذوب شد
تک قطره ای شد
از موم یا شهاب

میان من و تو دری تازه گشوده شد
و کسی هنوز بی چهره
آن جا در انتظارمان بود.
پابلو نرودا

TIEMBLA EN LA NOCHE

Tiembla en la noche húmeda mi vestido de besos
locamente cargado de eléctricas gestiones,
de modo heroico dividido en sueños
y embriagadoras rosas practicándose en mí.

Aguas arriba, en medio de las olas externas,
tu paralelo cuerpo se sujeta en mis brazos
como un pez infinitamente pegado a mi alma
rápido y lento en la energía subceleste.
PABLO NERUDA

PN:HEMOS PERDIDO AUN ESTE CREPUSCULO

Hemos perdido aun este crepúsculo.
Nadie nos vio esta tarde con las manos unidas
mientras la noche azul caía sobre el mundo.

He visto desde mi ventana 
la fiesta del poniente en los cerros lejanos.

A veces como una moneda
se encendía un pedazo de sol entre mis manos.

Yo te recordaba con el alma apretada
de esa tristeza que tú me conoces.

Entonces, dónde estabas?
Entre qué gentes?
Diciendo qué palabras?
Por qué se me vendrá todo el amor de golpe
cuando me siento triste, y te siento lejana?

Cayó el libro que siempre se toma en el crepúsculo,
y como un perro herido rodó a mis pies mi capa.

Siempre, siempre te alejas en las tardes
hacia donde el crepúsculo corre borrando estatuas
PABLO NERUDA

PN:INCLINADO EN LAS TARDES

Inclinado en las tardes tiro mis tristes redes
a tus ojos oceánicos.

Allí se estira y arde en la más alta hoguera
mi soledad que da vueltas los brazos como un náufrago. 

Hago rojas señales sobre tus ojos ausentes
que olean como el mar a la orilla de un faro.

Sólo guardas tinieblas, hembra distante y mía,
de tu mirada emerge a veces la costa del espanto.

Inclinado en las tardes echo mis tristes redes
a ese mar que sacude tus ojos oceánicos.

Los pájaros nocturnos picotean las primeras estrellas
que centellean como mi alma cuando te amo.

Galopa la noche en su yegua sombría
desparramando espigas azules sobre el campo
PABLO NERUDA

PABLO NERUDA:POETRY

Poetry ia a potent potion made by poets against oppressed and oblivion

P.N.

LOVEعشق

عشق 

بودن یا نبودن 

هستن یا نیستن 

باشن یا نباشن 

هستی یا نیستی 

بودن 

یا 

نبودن
ع
ش
ق 

PABLO NERUDA:EPITHALAMIOپابلونرودا / فرامرزسلیمانی:عروسانه

۱
آیا به یاد دری آنگاه را
که در زمستان
به جزیره رسیدیم ؟
دریا تاجی از سرما
بر سرما گرفت
و پیچک ها بر دیوارها
زمزمه کردند
و برگان تیره شان را
بر گذرمان ریختند
و تو برگی بودی خرد
که بر سینه ام می تکید
نسیم زندگی تو را به این جا آورد
در آغاز ندیدمت و ندانستم
که با من گام بر می دری
تا که ریشه هات بر سینه ام نشست و
با خونم جاری شد
و با من شکفت
و این حضور غافل تو بود
شاخ و برگ نادیدنی
و نگاه قلب من با آوا و بر سرشار شد
تو خانه ی تاریک منتظرم را
پر کردی
و آنگاه چراغ ها را بر افروختی
آیا به یاد دری ای عشق من
نخستین گام ها مان  در جزیره
سنگ های خاکستری ما را می شناخت
و باران می شورید
فریاد باد در سایه
آتش اما
تنها دوست من بود
و ما در کنار آن آغوش گشودیم

 ٢

بر عشق شیرین زمستان

با چهار بازوان

آتش که بوسه های عریان من را نگر یست

تا به ستارگان دست سود

و رنج را به تماشا آمد

که پیدا و پنهان بود

همچون شمشیری شکسته

رویاروی عشقی شکست نا پذیر

آیا به یاد داری

ای آن که در سایه ام خفته ای

چگونه خواب در تو می رویید

در تو

در پستان عریان تو

با گنبدکان دو گانه اش

به جانب دریا

به جانب نسیم جزیره

و من چگونه در رویاهات بادبان بر گرفتم

آزاد در دریا و نسیم

اما غریق و در هم

در حجم ابی شیرینت؟

و بهار دیوار های جزیره را دگر گونید

گل مثل قطره ای

از خون نا رنگین

و آنگاه رنگ ها تمام وزن نا بشان  را تراوید

دریا زلالی ش را دیگر بار چیره شد

شب در آسمان گرد آمد

و اکنون هر چیز

به زمزمه ی نام عشق مان

سنگ به سنگ

ناممان را و بوسه ها مان را می گفت

جزیره سنگ و خزه

راز مقاره ها ش  را وآگوشد

به سان آوازی در دهان تو

و گلی که زاده شد در  شکاف سنگ

 ۳

با هجای راز آمیزش

نام تو را در گذاری می گفت

در گیاه شعله و ر

و خارای سرا شیب که بر خاست

همچون دیوار جهان

آوازم را می شناخت محبوبم

و هر چه از عشق تو گفت عشق من نا ز نین

زیرا زمین زمان دریا جزیره زندگی موج

دانه یی با لبان نیمه با ز

در ز مین

دانه ی رویان

گل دهان گشوده

حرکت بهار که تمام ما را می شناسد

عشق ما زاده شد

آن سوی دیوار ها

در نسیم

در شب

بر زمین

هم از این روست که

خاک و گل

گل و ریشه ها

نام تو را می دانند

و می دانند که دهانم به دهان تو پیوست

زیرا که ما بر ز مین

با هم افشاندیم

و ما تنها نمی دانستیم

و ما با هم روییدیم

و با هم شکفتم

پس

وقت گذشتن

نام تو بر گلبرگ های سرخگلی ست که بر سنگ می روید

و نام من در مغار ها

این را آن ها همه می دانند

و ما دیگر هیچ رازی ندا ریم

٤

ما با هم روییده ایم

اما خود این را نمی دانستیم

دریا راز عشق ما را می داند

و سنگ ها و بلندای خا  را

می دانند که بوسه ها من در زلالی بی پایان گل داد

همچنان که در شکاف ها گلی دهان می گشاید

همچون عشق و بوسه من که در گلی عبدی ما را به هم می پیو ندد

عشق من

بهار شیر ین

گل و دریامان را در بر می گیرد 

ما آن ها را با زمستانمان آواز نکردیم

وقتی که باد

نام تو را رمز گشود

که امروز در همه زمان ها مکرر می شود

وقتی

برگان نمی دانند

که تو برگی بودی

وقتی ریشه ها نمی دانند که تو مرا می جویی

در سینه ام

عشق عشق بهار آسمان را به ما ارمغان دارد

اما زمین تیره به نام ما ست

عشق ما از آن همه زمان ها و زمین است

و در دوست داشتن یکدیگر

بازوی من بر گردن نرم توست

۵

ما به انتظار می مانیم

وقتی زمین و زمان دگرگون می شود

در جزیره

وقتی که برگ  ها میریزد

از پیچکان خاموش بر فراز

و پاییز می رود

از پنجره های شکسته

اما ما به انتظار

یارانمان می مانیم

یاران با چشمان سرخ آتش

وقتی که با د

سینه پیشگام جزیره رامی  لرزاند 

و نمی داند

نام های هر یک را

زمستان ما را می جوید   عشق من

 همیشه ما را می جوید

زیرا ما می دانیم

زیرا ما از آن نمی هراسیم

زیرا ما با ما آتش همیشه ایم

 و ما زمین را همراه مان داریم

بهار با ما همیشه

و هنگامی که برگی فرو می ریزد

از پیچکان بر فراز

می دانی عشق من

چه نامی بر آن برگ نوشته است

۶

نامی که از آن من و توست

نام عاشقانه ما هستی یگانه

کمانی که بر زمستان می نشیند

عشق شکست ناپذیر

آتش روزان

برگی

که بر سینه ام افتاد

برگی از درخت زندگی \

که آشیان گشود و خواند

که ریشه نهاد

که گل و بار و بر داد

و اینک  می بینی عشق من چگونه می روم

به گرد جزیره

به گرد جهان

در میان بهار

شیدای روشنا و سرما

گامی آرام بر آتشی

 گلجام به دست

آن سان که هرگز گامی بر نداشتم

مگر با تو ای دل من

آن سان که هرگز گامی نتوانستم

مگر با تو

آن سان که هرگز آوازی نخواندم 

مگر هنگام که تو می خوانی  

عبدالوهاب البیاتی / فرامرزسلیمانی:الولاده / زادن

فارسی،عربی،انگلیسی  

عبدالوهاب البیاتی شاعر عراقی ،

١٩ دسامبر ١٩٢٦-سوم آگست ١٩٩٩

بیاتی همراه با نازک الملائکه و بدر شکر السیاب شعر عرب را پس از پانزده سده به دوران مدرن آورد و از این نظر بدان گوهر و ساختاری تازه بخشید تا به گفته ی احسان عباس ،منتقد شعر عرب : در حالی که الملائکه و السیاب سنگی در آب انداختند و به انعکاس آن راضی بودند،البیاتی جریان آب را عوض کرد تا دانه های گوناگون را تغذیه و آبیاری کند.او به شاعران جهان و از جمله پابلو نرودا عشق می ورزید 

-ف.س.-

الابداع هو الحب 

و الحب هو الموت 

و الابداع / الحب/ الموت : ولا ده 

فلماذا مات،اذن ، نرودا ، حکمت ؟

و لماذا آخر ورده 

فی شرفه بیتی احترقت ؟

و لماذا نجمه حبی عقلت؟

:

آفرینش عشق است 

عشق است مرگ 

آفرینش/عشق/مرگ: زادن 

پس چرا پابلو نرودا و نازم حکمت می میرند؟

چرا آخرین سرخگل 

در دریچه ی خانه ام سوخت؟

و چرا ستاره ی عشق من ناپدید شد ؟

از کتاب:حب و موت و نفی /عشق و مرگ و تبعید ٢٠٠٤ 

THE BIRTH

creativity is love

Love is death 

Creativity/love/death:a birth

Why did Neruda and Hikmet die then?

Why is the last rose

In the window of my house burned?

And why has the star of my love

vanished

ABD ELWAHAB AL BAYATI

...

2- PABLO NERUDA, 12 JULY 2004

FARAMARZ SOLEIMANI:

PABLO NERUDA,12 JULY 2004

for 100th anniversary of his birth 

:

I wanted to invite you

To a celebration of 100th anniversary

of your birth 

But the world looks gloomy

I mean it is bloody dark 

around here

And I am afraid

Your heart

Your lovely heart

Is going to hurt

So rest in peace

Sleep well

Good night Pablito !

PABLO NERUDA:LOVE فارسی و انگلیسی

فرامرز سلیمانی 

:

همیشه اندیشیده ام 

پابلو نرودا 

چگونه پابلو نرودا شده است 

پابلو نرودا 

و این همه یادگار های زنده ؟

و همیشه به یک کلام رسیده ام 

:وتنها یک کلام 

عشق

حتا در مرگ و ز هر 

و این شاهد 

این مدعاست .

جشنی برای چشمان 

و دل 

عشق 

I always thought 

what makes 

Pablo Neruda,

Pablo Neruda?

And so much so lively memorable ?

I always 

came up with one lonely word :

LOVE

even in death and poison.

Here is evidence

to this insight.

It is a feast  for eyes

and heart.

It 

is

LOVE

Tr,by poet

PABLO NERUDA:ERSILLAپابلونرودا:سرودهای همگانی

چاپ اول سرودهای همگانی نرودا در ١٩٥٠ در مکزیکو سیتی با نقاشی های دیگو ریورا و دا وید الفرو

سیکیروس نقاشان مکزیکی انجام شد و این نشان دهنده ی نزدیکی فضاهای شعر نرودا و نقاشی های دیوارنگا ران مکزیکی بود و در عین حال تاثیر رومانتیک ها، سور رئالیست ها و رئالیست ها به ویژه از نوع نرودایی آن در منزلگاهی بر زمین و اسپانیا در قلب ما ،افسانه و تاریخ را دا شت .این همسایگی فضا و بیان از سوی دیگر در اسپانیا قلب ما و تابلوی گرنیکای پابلو پیکاسو  دیده می شود.کانتوها یا سرودها بیشتر طرح تاریخی و اندیشگی دارند و از آمریکایی نام می برند که هنوز نام آمریکا را در آغاز ندارد و اینکاها و ماچوپیچو و فاتحان همچون ارسیلیا و آزادی بخشان و زهدان سبز رودها و بیشه ها ...

ارسیلیا سرباز قرن هفدهم است که در شیلی جنگید و آنگاه حماسه ی پیروزیش را سر داد 

از شعر فاتحان خکسیی سرودهای همگانی 

از مقدمه و یادداشت های فرامرز سلیمانی 

پابلو نرودا: ٢٠٠٠،کتاب عشق و شع رهای دیگر ،ص٤٣

:

سنگ های آرا وکو و سرخ گل های بی مهار 

اقلیم ریشه ها 

به دیدار مردی میرود که از اسپانیا می آید 

و به جوشن او با گلسنگهای غول آسا حمله می برد 

سایه ی سرخس ها به شمشیر او می تازد 

پیچک های بومی دستان آبش را 

بر سکوت نورس سیاره می نهاد 

مرد ارسیلیای بلند آوا 

من تپش های آب را بر نخستین بامداد تو میشنوم 

جنون پرندگان را 

و تندر گریزان را 

برو  برو  نقش عقاب سرخت را بگذار 

گونه هیت را به زورت وحشی بنه 

هر چه به خاک خواهد خفت 

ارسیلیای بلند آوا تنها تو جام خون را نمی نوشی 

ارسلیای بلند آوا تنها به برق ناگا هان تو 

دهان پنهان زمان بی هوده می آید 

تا تو را بگوید : بی هودگی 

بی هوده  بی هوده 

خون در شاخه های بلور زنگاری 

بی هوده در شبن یوز پلنگ 

پیشرفت جسور سربازان 

فرمان ها 

جا پا های 

زخمیان هر چه به خاموشی باز می گردد که تاجی از پر بر سر دارد 

که در آن شاه دوردست ها خزه ها را می خورد 

*این شعر به هشت زبان در شب شعر بین المللی واشنگتن خوانده شد .به سال ١٩٩٥*

FARAMARZ SOLEIMANI:PABLO NERUDA'S MARIPOSA

collage:moj

At a good time of falling body

butterfly was hiding behind a wall of dust 

fluttering through an unseen skin

and shadows of september

were singing a song of sorrow

and loved the shadows

who took the dust wall with them

at a sad time of falling body .

A hand came through the wall

at a time of withering

of orchards

and sun 

and earth

a recurring time of man and butterfly

a time of time of curtain fall

a hand to become a dust palm

at a sad time of 

falling body

1990

PABLO NERUDA:POEM FOR NAZIM HEKMETin 5 languages

اسپانیایی،ترکی،انگلیسی،فرانسه،فارسی 

ناظم حکمت این جا می آید
پابلو نرودا/فرامرز سلیمانی

Pablo Neruda

Aquí viene Nazim Hikmet

NAZIM, de las prisiones
recién salido,
me regaló su camisa bordada
con hilos de oro rojo
como su poesía.

Hilos de sangre turca
son sus versos,
fábulas verdaderas
con antigua inflexión, curvas o rectas,
como alfanjes o espadas,
sus clandestinos versos
hechos para enfrentarse
con todo el mediodía de la luz,
hoy son como las armas escondidas,
brillan bajo los pisos,
esperan en los pozos,
bajo la oscuridad impenetrable
de los ojos oscuros
de su pueblo.
De sus prisiones vino
a ser mi hermano
y recorrimos juntos
las nieves esteparias
y la noche encendida
con nuestras propias lámparas.

Aquí está su retrato
para que no se olvide su figura:

Es alto
como una torre
levantada en la paz de las praderas
y arriba
dos ventanas:
sus ojos
con la luz de Turquía.

Errantes
encontramos
la tierra firme bajo nuestros pies,
la tierra conquistada
por héroes y poetas,
las calles de Moscú, la luna llena
floreciendo en los muros,
las muchachas
que amamos,
el amor que adoramos,
la alegría,
nuestra única secta,
la esperanza total que compartimos,
y más que todo
una lucha
de pueblos
donde son una gota y otra gota,
gotas del mar humano,
sus versos y mis versos.

Pero
detrás de la alegría de Nazim
hay hechos,
hechos como maderos
o como fundaciones de edificios.

Años
de silencio y presidio.
Años
que no lograron
morder, comer, tragarse
su heroica juventud.

Me contaba
que por más de diez años
le dejaron
la luz de la bombilla eléctrica
toda la noche y hoy
olvida cada noche,
deja en la libertad
aún la luz encendida.
Su alegría
tiene raíces negras
hundidas en su patria
como flor de pantanos.
Por eso
cuando rie,
cuando ríe Nazim,
Nazim Hikmet,
no es como cuando ríes:
es más blanca su risa,
en él ríe la luna,
la estrella,
el vino,
la tierra que no muere,
todo el arroz saluda con su risa,
todo su pueblo canta por su boca.

Nazım'a Bir Göz Çelengi

Neden öldün Nâzım? Senin türkülerinden yoksun
ne yapacağız şimdi?
Senin bizi karşılarkenki gülümseyişin gibi bir pınar
bulabilecek miyiz bir daha?
Senin gururundan, sert sevecenliğinden yoksun
ne yapacağız?
Bakışın gibi bir bakışı nereden bulmalı,
ateşle suyun birleştiği
Gerçeğe çağıran, acıyla ve gözüpek bir sevinçle dolu?
Kardeşim benim, nice yeni duygular, düşünceler
kazandırdın bana
Denizden esen acı rüzgâr katsaydı önüne onları
Bulutlar gibi, yaprak gibi uçarlar
Düşerlerdi orada, uzakta.
Yaşarken kendine seçtiğin
Ve ölüm sonrasında seni kucaklayan toprağa.

Sana Şili'nin kış krizantemlerinden bir demet
sunuyorum
Ve soğuk ay ışığını güney denizleri üzerinde parıldayan
Halkların kavgasını ve kavgamı benim
Ve boğuk uğultusunu acılı davulların, kendi yurdundan...
Kardeşim benim, adanmış asker, dünyada nasıl da
yalnızım sensiz.
Senin çiçek açmış bir kiraz ağacına benzeyen
yüzünden yoksun
dostluğumuzdan, bana ekmek olan,
rahmet gibi susuzluğumu gideren ve kanıma güç katan
Zindanlardan kopup geldiğinde karşılaşmıştık seninle
Kuyu gibi kapkara zindanlardan
Canavarlıkların, zorbalıkların, acıların kuyuları
Ellerinde izi vardı eziyetlerin
Hınç oklarını aradım gözlerinde
Oysa sen parıldayan bir yürekle geldin
Yaralar ve ışıklar içinde.

Şimdi ben ne yapayım? Nasıl tanımlanır
Senin her yerden derlediğin çiçekler olmaksızın bu dünya
Nasıl dövüşülür senden örnek almaksızın,
Senin halksal bilgeliğinden ve yüce şair onurundan yoksun?
Teşekkürler, böyle olduğun için!
Teşekkürler o ateş için
Türkülerinle tutuşturduğun, sonsuzca.

پابلو نرودا :
تو برای همه ی ما می خوانی ،برادرم.
ما دیگر تردیدی نداریم و یا درنگی که چه کنیم
اکنون می دانیم که همه ی ما باید بخوانیم
-
چرا مُردي ناظم!
اينک بي‌سروده‌هاي تو چه کنيم؟
کجا جويم چشمه‌اي را که در آن
لبخندي باشد؟
که به گاه ديدارمان، در چهره‌ي تو بود
نگاهي همچون نگاه تو،
آميزه‌اي از آب و آتش
مالامال از ملال و شادي و رنج

***
اينک دسته‌گلي از گل‌هاي داوودي شيلي
نثار تو باد!
بي‌تو در جهان چه تنهايم
از دوستي‌ات که برايم نان بود،
بي‌نصيب ماندم.
و نيز فرو نشاننده‌ي عطشان ما،
و به خونم توان مي‌داد،


J'allais voir souvent, à Moscou ou à la campagne, un autre grand poète: Nazim Hikmet, le légendaire écrivain turc emprisonné durant dix-huit ans par les gouvernements si spéciaux de son pays.

Nazim, accusé de vouloir soulever la marine turque, fut condamné à toutes les peines de l'enfer. On l'avait jugé sur un bateau de guerre. Il me raconta comment on l'avait forcé à marcher jusqu'à l'épuisement sur le pont du bateau, puis comment on l'avait enfermé dans les latrines, enfoncé dans un demi-mètre d'excréments. Mon frère le poète s'était senti défaillir. La puanteur du lieu l'avait fait chanceler. Et il avait pensé : Mes bourreaux, cachés, sont en train de me regarder, ils veulent me voir tomber, ils veulent se régaler de ma détresse. Orgueilleusement, ses forces resurgirent. Alors il s'était mis à chanter, d'abord à voix basse, puis plus haut; et finalement à pleins poumons. Il avait chanté toutes les chansons, tous les poèmes d'amour qui lui revenaient à la mémoire, ses propres poèmes, les romances des paysans, les airs de combat de son peuple. Il avait chanté tout ce qu'il savait. Et il avait triomphé ainsi de l'immondice et du martyre. Après l'avoir entendu, je lui dis : « Mon frère, c'est pour nous tous que tu as chanté. Nous n'avons plus à hésiter, à réfléchir à ce qu'il faut faire. Maintenant nous savons tous quand nous devons nous mettre à chanter. »

Nazim me parlait aussi des souffrances de son peuple. Les paysans turcs étaient brutalement persécutés par les féodaux. Il les voyait arriver à la prison et troquer contre du tabac le morceau de pain qu'on leur donnait pour toute ration. Ils commençaient à regarder l'herbe de la cour d'un œil distrait. Puis avec attention, presque avec gourmandise. Un beau jour, ils en portaient quelques brins à leur bouche. Plus tard, ils l'arrachaient par poignées qu'ils se hâtaient de dévorer. Ils finissaient par la manger à quatre pattes, comme les chevaux.

Irréductible ennemi du dogmatisme, Nazim Hikmet a vécu longtemps exilé en Union Soviétique. Son amour pour cette terre qui l'accueillit, il l'a versé dans une phrase : « Je crois à l'avenir de la poésie, et j'y crois car je vis dans le pays où elle constitue l'exigence la plus indispensable de l'âme. »*
 Dans ces mots vibrent bien des secrets qu'on n'arrive pas à voir de loin. L'homme soviétique, pour lequel sont ouvertes les portes de toutes les bibliothèques, de toutes les salles de classe, de tous les théâtres, est au centre des préoccupations de l'écrivain. C'est là un point qui ne doit pas être oublié quand on discute sur le destin de l'action littéraire. D'un côté, les nouvelles formes, la rénovation nécessaire de tout ce qui existe doit percer et briser les moules littéraires ; de l'autre, comment ne pas accompagner les pas d'une profonde et précieuse révolution? Comment écarter des thèmes centraux les victoires, les conflits, les problèmes humains, la fécondité, le mouvement, la germination d'un peuple innombrable engagé dans un chargement total de régime politique, économique et social? Comment ne pas être solidaire de ce peuple agressé par des invasions féroces, cerné: par des colonialistes implacables, des obscurantistes de tous les climats et de toutes les couleurs? Serait-il possible à la littérature et à l'art d'adopter une attitude d'indépendance, aérienne devant des événements si essentiels?/
*" I believe in the future of poetry.I believe because I am living in the country where the soul creaves the poetry more thananything else."
from Pablo Neruda:memoirs,p196

پابلو نرودا: شامگاهی ۱ PM:POEMS,

پابلو نرودا / فرامرز سلیمانی 

شامگاهی ١

:

در آرامش می خواهمت آن سان که گویی در نبودی 

از دورهایم می شنوی و اوا یم به تو نمی رسد 

پنداری چشمانت تا دور دست ها پریده اند 

و بوسه یی دهانت را بسته ست 

چون همه چیز از جان من سرشار ست 

سرشار از جان من از همه چیز به در می ایی 

تو چون جان منی پروانه ی رویا 

و تو به واژه ی اندوهان می مانی 

در آرامش می خواهمت و تو در دور دست هایی 

و اوا یت سوکوا ر ست پروانه یی با آوای کبوتری 

و از دوردست به من گوش فرا داده یی و اوا یم به تو نمی رسد 

بگذار تا به آرامش دست یابم در خاموشی ات 

و بگذار تا در خاموشی ات با تو سخن گویم 

که به رو شنی چونان چراغی و به سا ده گی خفته ای 

تو به شامگاهی می مانی با آرامش و کهکشانهایش 

خاموشی ات از آن ستاره یی ست آن سان اشکا ر و دور 

در آرامش می خواهمت آن سان که در نبودی 

در دور دست و پر اندوه آن سان که مرده ای  

پس آنگاه یک کلام و یک لبخند کافی ست 

و من شا دم شا د که این واقعی نیست  

از  ٢٠٠٠،کتاب عشق و شعرهای دیگر 

آ ژ ینه ،گرگان،١٣٨٢/٢٠٠٣

PN:VICTORYپیروزی

پیروزی

شعری کوتاه از پابلو نرودا ، برگردان فرامرز سلیمانی ، احمد کریمی حکاک

پر شکوه است پیروزی مردم.
در گذر فاتحانه ی بزرگش، در عبور فاتحانه ی عظیمش
سیب زمینی کور و انگور بهشتی
هر دو بر زمین می درخشد.

از کتاب اسپانیا در قلب ما

100 LOVE SONNETشامگاهی ۲

پابلو نرودا / فرامرز سلیمانی 

صد عاشقانه 

LXXVI

:

نرودا عاشقانه هایش را می گسترد و پس از بیست عاشقانه و یک نومیدانه، فلاخن انداز  شوریده،

شعر های ناخدا،کتاب صد عاشقانه را منتشر می کند .صد شعر عاشقانه ،١٩٦٠، اما خطاب به ما تیلده اروتیا  است 

زنی ملکوتی که در سال ١٩٥٥ به همسری نرودا در آمد و بانوی همیشه ی او بود. اگر شعر های عاشقانه ی پیشین نرودا یادگار های دوران جوانی است ،این جا عشق و عرفان یک قرن شعر عاشقانه در کار نوشتن است.در 

صد اهسقانه موضوع اصلی شعر ها زلالی است ،زلالی متیلده اروتی ست که بینش شاعر را از دوم عشق و دگرگونی جهان شکل می دهد.در این کتاب نیز عشق پنهان هشت ساله ی پابلو و ماتیلده شکلی همه گانی و مدام 

به خود می گیرد 

از مقدمه و یادداشت های فرامرز سلیمانی 

پابلو نرودا:٢٠٠٠،کتاب عشق و شعر های دیگر ،ا ژ اینه،گرگان ١٣٨٢،ص ٤٧

شامگاهی ٢

دیگو ریورا به صبوری یک خرس
زمردی را در بیشه ی هنرش می جست
شکوفه ی خودجوش ارغوانی خون
دنیای نور می چکاند تا تو را نقش زند
نقش می زد پرده ی باشکوه بینی تو را
آذرخش تند مردمکان تو را
ناخن های تو را که رشک ماه افزون می کند
و در تابستان پوستت دهان تو همچون هندوانه ها
نقش می زد تو را به دو روی
آتشفشانی فروزان به هر یک
با آتش،با عشق،تبار آراوکانی تو را
و بر آن چهره هایی و طلایی سفالین
سرت را با کلاهخودی از شراره ی سرکش می پوشا ند
 تنیده در برگان پنهان
آن جا که چشمان من بر برج تمام
به نظاره می نشینند گیسوان تو را
باز خوانش نوامبر ٢٠١٠ 

LOVE POEM FOR PABLO NERUDA

FARAMARZ SOLEIMANI

LOVE POEM FOR PABLO NERUDA

:

Born in love

living in love

penning in love

translating in love

farawaying in love

fighting in love

homecoming in love

sea-ing in love

escaping in love

exiling in love

politicking in love

winning in love

dining in love

-and in hungary

marrying in love

despairing in love

loving in love

dying in love

and never dying.

Is this our image in love,or what?!

FS:HEIGHTS OF TWO THOUSANDS-PROLOGUE*

فرامرز سلیمانی::Heights of Two Thoussands

در سال دو هزار 

زمان مرده ست 

و عشق نیز 

و شهر های عاشق جهان مرده اند ...

*

عشق را 

به کلام شاعر 

اعتبار تازه یی ست 

و شعر رستاخیز عاشقان جهان است 

و شاعر 

میان شیی و درخت زاده می شود 

تا به بیشه و باران تکیه زند 

تا سوزنبانان را در مه در یابد 

در گرد باد و برف به پرواز در آید 

با معدنگران مس در تاریکی و سرفه بنشیند 

با درود گران و جنگل همزبان گردد 

با نامه رسانان و ساعت سازان 

دست دوستی دهد 

با فرشتگان اقاقی آواز سر کند 

با ماهی و مرجان و صدف و ماه همخانه شود 

با پولاد و سنگ بر پا ماند 

بر کوه های کهن مشعل آتشفشان بیفشاند 

شاعر در کف و غبار غرقه می شود

 و در هستی و رویا 

زنده و عریان 

دوام می یابد 

دیروز را ویران کردی در غبار حادثه 

!شاعر 

تا از پلکان عریان فردا 

فراز شوی 

عشق را 

به وقار شعر 

رفتار تازه یی ست 

از شعر:بلندی های دو هزار 

کتاب:سبز و سپید و سرخ 

MATILDE URRUTIA ON PABLO NERUDA

ما تیلده آوروتیا 

:

شادی بود که پابلو به آن عشق می ورزید و به همین دلیل در این جا 

نمی خواهم برای او یک دقیقه سکوت اعلام کنم. نه من می خواهم 

یک دقیقه شادی اعلام کنم .سر و صدای زیاد.کف زدن بسیار...

شدم که در پایان با پابلوی خودم خواهم بود 

٥ ژانویه ١٩٨٥

ساعت ٣ بامداد 

PABLO NERUDA'S MATILDE URRUTIA

FARAMARZ SOLEIMANI

PABLO NERUDA'S MATILDE URRUTIA

:

Love is sinking in pacific

Mexico,Barcelona,Temuco and Santiago

Love is growing in soldiers eyes of 

Espana en el Corazon

a mermaid then is born in Isla Negra.

You wrote the names of all the world lovers

on timbers and stones

You grew grass

and laid brick on brick

with their poetry and books.

In the shadow of Andes

butterflies took a long ethereal road

to come to see all of you

there were not there

you were not there

you are grown in ashes

with your Matilde Urrutia

whose love was sinking in Pacific

and was born a mermaid in Isla Negra

2004

PN:CAPTAIN VERSESشعرهای ناخدای پابلو نرودا

...در دفتر خاطرات چیزی پنهان نیست
نرودا و ما تیلده به کاپری می روند و همان جاست که شعر های ناخدا،١٩٥٢، منتشر می شود .
کتاب در شماری محدود تصویر عشق را نقش می زند و از دست و پای نازک،آوا و ناخن و پوست و چشم و دهان و لبخند معشوق می گوید
تمام اصل های حقوق بشر را خواندم
و جای یک اصل را خالی یافتم
و اصل دیگری را بدان افزودم
فصل سی و یکم
هر انسان حق دارد
هر کس را می خواهد
دوست بدارد
از مقدمه و حاشیه های فرامر ز سلیمانی
پابلو نرودا: ٢٠٠٠،کتاب عشق و شعر های دیگر ، ص ٤٦

PN:THE POET'S OBLIGATIONپابلونرودا:تعهدشاعر

...

اما دفتر خاطرات نرودا در دهه ی ٦٠ میلادی با کتاب سرود اعتراض آغاز می شود ،کتابی با مفاهیم عریان تاریخی و تعهداجتماعی و سیاسی . در کار سرودن سرود اعتراض  نرودا بیش از هر چیز به نیاز درونی خود در مقام شاعر متعهد پاسخ گفته است و این نیاز در شاعر و خواننده می تواند خاطره و تاریخ را به عمل بدل کند نرودا با اشاره به حادثه ها ، چهره های آمریکای لاتین را پیوند می دهد و معنای هر یک را در تقابل یا تشابهی دیالکتیک می جوید و بدین سا ن به حافظه ی زنده و راستگوی مردم خود بدل می شود 

از مقدمه ی فرامرز سلیمانی بر پابلو نرودا:٢٠٠٠،کتاب عشق و شعر های دیگر ،ص ص ٤٧ و ٤٨ 

تعهد شاعر 

به آن که دریا را گوش نمی سپارد 

این بامداد جمعه  به آن که در قفسی است 

در خانه یا دفتر و کارخانه یی 

یا زنی یا خانه و معدن و زندانی 

من می ایم و درها را می گشایم 

و لرزشی مبهم و نا گا هان  آغاز می شود 

و غرش تندری طولانی می افزاید 

به وزن سیاره و کف 

رود غرآن اقیانوسی می افرازد 

ستاره یی بر تاجش تند می لرزد 

و دریا می تپد و می میرد و می پاید

-

پس با سرنوشت من بر ا 

من باید مدام گوش بسپارم 

و دریا را به هوشیاریم سوکوا ر دارم 

من باید آوای آب ها را حس کنم 

و در جامی مدام فراهم آورم
پس هر که در هر زندان
که رنج حکم خزان می برد
من با موجی حاضرم
من از دریچه می ایم و می روم
و با صدایم چشمانی می گشاید
و می پرسد چگونه به دریا می رسم ؟
و من آنان را چیزی نمی گویم
پژواک ستاره گون موج
کشتی شکسته و روان
شر شر نمکی بیرون خویش
فریاد خاکستری مرغ دریایی بر ساحل
پس با من آزادی و دریا
به پاسخی بر قلب کفن پوش بر می آیند

PABLO NERUDA THE POET OF ORDINARY PEOPLE,english

PABLO NERUDA,THE POET OF ORDINARY PEOPLE

*UPDATED BETWEEN JULY12,2009 ,
SEPTEMBER 23,2009 & MORE...
modified July 2013

O.

THERE IS NO NEW NEWS IN ISLA NEGRA
THE POET'S HOUSE IS RANSACKED
AND WASHED WITH HATRED
BY TUGS AND MERCENARIES.
THERE IS NO NEW NEWS IN POET'S HOUSE
IN SANTIAGO
OR VALPARAISO.
THERE IS NO NEW NEWS IN NIMA'S HOUSE OF YUSH,NUR,ALBORZ,MAZANDARAN,IRAN.
THERE IS NO NEW NEWS
WITH HEDAYAT'S HOUSE
IN TEHRAN
OR PERE LA CHAISE OF PARIS.
THERE IS NO NEW NEWS
WITH RUDAKI'S STATUE IN
DOSHANBEH . TAJIKESTAN
(IN FARSI OR CIRILIC)
THERE IS NO NEW NEWS
IN DALAI LAMA'S HOUSE IN TABAT
(YOU CALL IT TEBET,WHO CARES!)
THERE IS NO NEW NEWS IN BURMA of AUNG SAN SUU KYI,
HALABCHEH ,SOLEIMANIEH,GHARNAN
OF KORDESTAN.
DARFUR,SARIJEVO...AND STILL DIGGING AND COUNTING MUTILATED BODIES,
IN THE MASS GRAVES OF
MILOSEVIC or KARADZIC PLAYGROUND.
THERE NO NEW NEWS OF THE MOTHERS OF LOST ONES
IL PERDIDOS
IN CHILE
IN GUATEMALA
IN ARGENTINA
THE HELL OR PARADISE,
THE LIMBO,ALL OVER VERY CIVILIZED PLACES.
THERE IS NO NEW NEWS IN STREETS OF TEHRAN
TABRIZ
URMIEH
SANANDAJ
MASHAD
ESFEHAN
SHIRAZ
KERMAN
...
AND I FOLLOW YOUR COFFIN
IN KARBAS OF YAZD
OR MAHAGONY OF AFRICA OR INDIA,
WITH A CROOKED SMILE
ON MY PALE LIPS
OUT OF PAINS AND SORROWS
OF LIVING
IN THIS CRUEL WORLD.
P.S:
DID I MISS SOMEONE?
OF COURSE I DID.
SORRY!
(to continue..)
1
ONCE UPON A TIME THERE WERE
KINGS AND QUEENS
SQUATTING LONELY AT THE END OF LONG HALLWAYS
ON BLOODY BONES AND STONES
THEN CAME
BAREFEET BEGGARS AND BAKERS
WOMEN WITH THEIR NEWBORN SOUL
AND SHADOWS OF LOST CHILDREN
WHEAT AND RICE FARMERS
WORKERS,MUD LAYERS,BRICK MASONS
AND THERE WERE BLUE COLLAR POETS
THE BARDS AND TROUBADOURS
WHO BROKE THEIR SILENCE
AND SAILED TO STREETS
TO SING ALONG THEIR SONGS
FOR ORDINARY PEOPLE
FOR THE PEOPLE OF MIRAGE
AND REALITY
IN THE KINGDOM OF PEN
AND POSSIBILITIES
AND THE SKY WAS BLUE
WHEREVER THEY WENT.
2
UNDER THE BLUE SKY
I WANTED TO INVITE YOU
TO RECITE WORDS AND METAPHORS
I WANTED TO BRING YOU OVER
TO CELEBRATE 100TH ANNIVERSARY
OF YOUR BIRTH
(NOW AT 105)
BUT THE WORLD LOOKS SO GLOOMY
I MEAN IT IS BLOODY DARK
FOR HATRED AND WARS
AND I AM AFRAID
YOUR HEART
YOUR FRAGILE LOVELY HEART
IS GOING TO HURT
SO REST IN PEACE
GOOD NIGHT PABLITO
SLEEP WELL
IN YOUR ISLA NEGRA DE CHILE
WITH YOUR BELOVED MATILDE
WITH FIRE AND ASHES
SND LOVE
HASTA SIEMPRE!
3
BORN IN LOVE
LIVING IN LOVE
PENNINE IN LOVE
TRANSLATING IN LOVE
FARAWAYING IN LOVE
FIGHTING IN LOVE
HOMECOMING IN LOVE
SEA-ING IN LOVE
ESCAPING IN LOVE
EXILING IN LOVE
POLITICKING IN LOVE
WINNING IN LOVE
DINING IN LOVE
-AND IN HUNGARY TOO
WITH MIGUEL ANGEL ASTORIAS-
MARRYING IN LOVE
SEPARATING IN LOVE
DESPARING IN LOVE
LOVING IN LOVE
DYING IN LOVE
AND NEVER DYING
'CAUSE
BORN IN LOVE
LIVING IN LOVE
PENNING IN LOVE
SCATTERING ALL OVER THE WORLD
IN LOVE

4
ALL OVER THE WORLD
AT A GOOD TIME IN FALLING OF BODY
BUTTERFLY WAS HIDING BEHIND A WALL
AND DUST
FLUTTERING THROUGH UNSEEN SKIN
AND SHADOWS OF SEPTEMBER
WERE SINGING A SONG OF SORROWS
AND LOVED THE SILENCE
WHO TOOK THE DUST WALL WITH THEM
AT A GOOD TIME OF FALLING OF BODY
A HAND CAME THROUGH THE WALL
AT A TIME OF ORCHARD WITHERING
AND SUN
AND EARTH
A RECURRING TIME OF MAN AND BUTTERFLY
A TIME OF TIME
OF CERTAIN FALL
A HAND TO BECOME A DUST PALM
AT A GOOD TIME OF FALLING OF BODY
O LOVE
O FLUTTERING BUTTERFLY
OF FOREVER
IN FALLING TIME
5
AT TIME
LOVE IS SINKING IN PACIFIC
-NOW A CRYING BURMA/MYANMAR
IN MEXICO,BARCELONA,PARRAL,TEMUCO,SANTIAGO
LOVE IS GROWING IN SOLDIERS EYES OF
ESPANIA EN EL CORAZON
A MERMAID THEN IS BORN
IN ISLA NEGRA
YOU WROTE THE NAMES OF ALL THE WORLDS
LOVERS ON TIMBERS AND STONES
YOU GREW GRASS
AND LAID BRICKS ON BRICKS
WITH THEIR POETRY AND BOOKS
IN THE SHADOWS OF ANDES
IN MACCHU PICCHU OR PATAGONIA
BUTTERFLY TOOK A LONG ETHEREAL ROAD
TO COME TO SEE ALL OF YOU
THEY WERE NOT THERE
YOU WERE NOT THERE
YOU WERE GROWN IN ASHES
WITH YOUR MATILDE URRUTIA
WHOSE LOVE WAS SINKING
IN PACIFIC
AND WAS BORN A MERMAID AGAIN
IN ISLA NEGRA
6
IN ISLA NEGRA
IT WAS NOT LATE TO WARM UP AGAIN
IT WAS JUST LATE TO EXPRESS
WARM INVITATIONS
MATILDE IS LOVE
MATILDE IS IN LOVE OF LONELINESS
A LONELINESS TOGETHER
AND FARAWAY DRINKS EL SOL
IN THE GARDEN OF ROSES
AND NIGHTINGALES
MATILDE IS NAME
UNTIL IT IS A NEW NAME
WITH E/OR A
MATILDE IS LOVE
MATILDE IS IN LOVE OF LONELINESS
SHE IS THE ECLECTION OF RAINBOW
WHEN IT RAINS IN NAKED BODY AND SOUL
UNDER FIRING CLOACK OF SUN
SO LET'S HIDE UNDER DARKNESS
LET'S LIGHT UP IN CHASMS OR VALLEYS
WHILE THE PEAKS ARE MIRRORED
IN THE OCEAN OF WAVES
I SAID WAVES,MATILDE
I MEAN WHITE WARM RHYTHMS AND RHYMES
LAYING WITHOUT RHYMES AND RHYTHMS
"MATILDE URRUTIA I'M LEAVING YOU HERE
ALL I HAD AND I DIDN'T HAVE
ALL I AM AND I AM NOT"
OR WITH ALL THE BLUE LANDSCAPE
7
UNDER THE BLUE LANDSCAPE
MATILDE
WAS A GREAT LOVE
A GREAT LOVER
IN THE EYES OF ALLEYS OF CAPRI
WITH EL CAPITAN
IN STREETS OF SANTIAGO
ON THE HILLS OF VALPARADISO
OR THE BEACH OF ISLA NEGRA
IN SANDS AND WAVES
MATILDE URRUTIA WAS A GREAT LOVER
A GREAT LOVE

ONCE IN TEATRO COUPOLOCA SHE SAID:
"IT WAS JOY THAT PABLO LOVED
AND FOR THAT REASON
I AM NOT GOING TO ASK HERE
THAT WE REMEMBER HIM
WITH A MINUTE OF SILENCE
NO
I'M GOING TO ASK FOR PABLO
A MINUTE OF JOY
A LOT OF NOISE
MUCH APPLAUSE..."

AND NOW THAT SHE SAID AGAIN:
"I'M HAPPY AT LAST
I'M GOING WITH MY PABLO..."

WE CELEBRATE FOR BOTH LOVERS
IN JOY
IN NOISE
IN APPLAUSE
IN WORDS AND METAPHORS
IN POETRY
IN LOVE
THOUGH PABLITO STILL HAS HIS OWN QUESTION:
"SI HE MUERTO Y NO ME HE DADO CUENTA
A QUIEN LE PREGUNTO LA HORA?/
IF I HAVE DIED AND DON'T KNOW IT
OF WHOM DO I ASK THE TIME?"

PABLO NERUDA,NEFTALI RICARDO REYES BASOALTO,THE CHLEAN POET OF LOVE AND LIFE WAS BORN ON THIS DAY ,JULY 12 OF THE YEAR 1904,IN PARRAL AND SUCCUMBED TO CANCER AND DICTATORS ON SEPTEMBER 23,1973 IN SANTIAGO.
THE DIPLOMAT AND POET WON NOBLE PRIZE FOR LITERATURE IN 1971.
IN 1924,AS HIS SECOND BOOK ,HE PUBLISHED VEINTE POEMAS DE AMOR Y UNA CANCION DESESPERADA/TWENTY LOVE POEMS AND A SONG OF DESPAIR ,WHICH IS CONSIDERED ONE OF THE MOST READ POETRY BOOKS AND TRANSLATED INTO FIFTY LANGUAGES.
PABLO NERUDA WENT ON TO WRITE POETRY AND PROSE UNTIL THE LAST DAYS OF HIS LIFE ,INCLUDING ALTURAS DE MACCHU PICCHU/HEIGHTS OF MACCHU PICCHU OF CANTO GENERAL/GENERAL SONGS,ESPANA EN EL CORAZON/SPAIN IN MY HEART OF RESIDENCIA EN LA TIERRA/RESIDENCE ON EARTH AND MANY MORE BOOKS AND LOVE POEMS...

SINCE 1960'S THAT PABLO NERUDA ARRIVED IN NEW YORK BY INVITATION OF P.E.N.INTERNATIONAL,I HAD THE OPPURTUNITY OF READING AND TRANSLATING PABLO NERUDA'S POETRY AND PRESENTING IT TO PERSIAN READERS AROUND TBE GLOBE.SOME OF THESE WORKS ARE AS FOLLOW:
1.HEIGHTS OF MACCHU PICCHU,TR,WITH AHMAD KARIMI HAKKAK,KETAB AZAD,TEHRAN 1361,1ST ED;ZAMAN NOW,ESFEHAN 1362,2ND ED;AYENEH,TEHRAN 1370 3RD ED;
AND OTHER EDTIONS IN IRAN AND ABROAD...
2.SONG OF PROTEST,TR.WITH A.K.HAKKAK,DAMAVAND,TEHRAN 1362
3.SPAIN IN MY HEART,TR.WITH A.H.HAKKAK,GOYA,TEHRAN 1362
4.PRAISE FOR CHILEAN REVOLUTION,TR.WITH A.K.HAKKAK,CHESHMEH,TEHRAN 1364,1ST ED; 2ND ED: ? ,3RD ED:1384...
5.LOVE POEMS,TR.WITH AHMAD MOHIT,YUSHIJ,TEHRAN 1364
6,7,8.2000,BOOK OF LOVE,OTHER POEMS WITH MEMORIES AND
INTERVIEW,AJINEH ,GORGAN 1382.WITH INTRODUCTIONS IN 45 PAGES: PP 1-5 & PP 23-63
9.ON THE ROOF OF THE YEARS,SELECTED POEMS,UNDER PRINT.
This is a collection of my writings and translations on Neruda and his poetry in a vast variety of media ,such as:Neruda a prolific poet,Bamdad Daily,Tehran -1358-1359,Sorush 1359
... and in :Donyaye Sokhan,Talkh,Jaam,Kadeh,Simorgh of U.S.,Shahrvand
of Canada,Roya of Sweden,rendaan.com...1350's - 1360's - 1370's - 1380's/
1970's - 2000's

ALSO TO BE PUBLISHED:
*WHAT WAS THE NAME OF THAT CAT،once published in Tirajeh Monthly,Minnesota
*RESIDENCE ON EARTH
*CAPTAIN VERSES
*LATE AND POSTHUMOUS POEMS
*REVIEWS AND CRITICISMS ON PABLO NERUDA'S POETRY
and works in progress

see+ PABLO NERUDA/FARAMARZ SOLEIMANI:EL GRAN ORINADOR,THE GREAT URINATOR
in RENDAAN.COM,JUNE 2009.THIS IS ONE OF MY NEW AND REVISED TRANSLATIONS AFTER
RE-READING COLLECTED WORKS OF NERUDA IN 2004,ON THE OCCASION OF 100TH ANNIVERSARY OF
THE POET'S BIRTH.

-F.S.
see also:pablo neruda's nothing but death,poem and note
on occasion of anniversary of poet's death
september 23 rd.
Also news on his exhumation to search for poisoning as the cause of his death